رنجانده ام دوباره دلت را، مرا ببخش!
آبي ترين کرانه ي دريا، مرا ببخش!
مي خواستم که خوب بمانم براي تو
ناخواسته بد شدم اما، مرا ببخش!
رنگي ندارد اين غزلِ کهنه پيش تو
زيباترين قصيده ي دنيا، مرا ببخش!
دل گير مي شوي زِ من و دَم نمي زني
شرمنده ام، هميشه و هر جا، مرا ببخش!
تو تکيه گاه محکم اندوهِ من شدي
سنگ صبور اين دل تنها، مرا ببخش!
روشن نموده اي شبِ اين بي ستاره را
اي مثل ماه روشن و زيبا، مرا ببخش!
اين است حرف آخرِ من، اي هميشه خوب!
عذرم قبول مي کني ...
شاعر: نفيسه مقدادي (غزل)