عاشقانه

به نام خدا
یادمه  استاد اخلاقمون میگفت: « ارزشمندترین هدف ازدواج بچه دار شدنه ».
اینکه بوسیله تو، یه نفر امکان حیات پیدا کنه ... تو مادر یا پدرش بشی...پرورشش بدی...
امیدوارم طعم خوشش رو  همه تون بچشید. خیلی شیرینه بخصوص حس مادری. خدای رب العالمین از قدرت ربوبیتش به زنها داده تا بتونن صبوری کنن و یه موجود سرتاپا نیاز رو  عاشقانه به دنیا بیارن و با تلاش زیاد پرورش بدن.
همون دختر ناز نازی که با دیدن آب دهن بچه مردم حالش به هم میخورد وقتی مادر میشه حتی از پوشک کثیف بچه ش هم بدش نمیاد و موقع عوض کردنش خدا رو شکر میکنه که عزیزش دل درد نگرفته و...
بچه داری یه هدیه الهیه، یه کار لذت بخش و در عین حال یه مسئولیت سنگین. آدم قبل از ازدواج باید خودش رو برای این وظیفه آماده کنه. وقتی همسرش رو میخواد انتخاب کنه باید ببینه آیا این آدم میتونه پدر یا مادر خوبی برای بچه هاش باشه یا نه. آدمی که میخواد ازدواج کنه باید بتونه «من»درونش رو به ما تبدیل کنه.
شاید بشه گفت همه موجودات دنیا از گیاه و حیوان گرفته تا انسان میتونن تولید مثل کنن. شاید هر دختری بتونه بچه دار بشه اما مادری کردن کار هر کسی نیست. به قول شاعر:
نه هر که سر بتراشد قلندری داند
مادر وقتی نی نی  تو وجودشه هم باید مواظب غذای جسمش باشه هم غذای روحش و وقتی هم که بچه ش به دنیا میاد هم شکمش رو سیر کنه هم روحش رو. غیر از غذا و لباس باید برای بچه وقت گذاشت؛در کنارش بود، بغلش کرد، تو چشاش نگاه کرد، نوازشش کرد و عاشقانه باهاش حرف زد.
 یکی از نیازهای مهم بچه ها بازی کردنه. هر سنی هم بازی خاص خودش رو داره. هیچ اسباب بازی گرونی جای بازی با پدر و مادر رو نمیگیره. اگه در مورد لذتهای دیگه بگم قند تو دلم آب میشه لذت تماشای خنده بچه هام مثل آب شدن کله قنده!
آخی نازی
دلم میسوزه برای طفل های معصومی که کله سحر به زور از خواب میکشنشون بیرون و به مهد میسپرن. که چی؟ که در خوشبینانه ترین حالت بچه شون رو مد لباس بپوشه، گرون ترین غذاها و قاقالی لی ها رو بخوره و پیچیده ترین اسباب بازی ها همبازیش باشه و...
دلم می سوزه برای مادرهایی که قلب تشنشون رو از حضور دلبندشون محروم میکنن و وقتی به خودشون میان که بچه هاشون اونها رو راهی خانه سالمندان کردن.
راستی:
از همه دوستانی که لطف کردن و تو این مدت پیام تبریک دادن تشکر میکنم. دعاگوتون هستم. عذر میخوام که سرنزدم. باور کنین خیلی سرم شلوغه.