عاشقانه

به نام خدا

همایش و اردو و اینا خیلی برگزار میشه ولی معمولا بعدش دیگه هیچ خبری ازش نیست. در حالی که به نظرم باید بعدش هم مسئولین و هم شرکت کنندگان بشینن دور هم و به قول معروف کلاهشون رو فاضی کنن ببینن چی کار کردن؟ نقاط ضعف و قوت کار کجا بود؟ تا هم برای برنامه های بعد در عین حفظ نقاط مثبت اشتباهات تکرار نشه و هم دیگرانی که کار مشابه میخوان انجام بدن بتونن از تجربیات اینا استفاده کنن.
چند روز بعد از همایش یه جلسه گذاشتن تو صدا و سیما. مسئولین اصلی(این چند خانوم تفنگدار: خانم صلیحی، آشتیانی و...) و مسئولین اجرایی(آقای احسان بخش و آقای بهرامی و...) با چندتایی مثل من که  از شرکت کنندگان بودیم تو این جلسه شرکت داشتیم.
انتقادات و پیشنهادات همه مطرح شد. حتی من!
یادم نیست بقیه چی گفتن:) ولی حرف خودم این بود:

1-کاش حداقل از چند ماه قبل تبلیغات بیشتر از این انجام میشد تا دایره ی  وسیع تری از وبلاگ نویسها از این اردو مطلع میشدن و ثبت نام میکردن.
(چون خیلیا بعد از اردو حداقل به من گفتن ما خبر نداشتیم و اینا! البته تعداد محدود بود)

2- خوبه از فیلمها، گزارشات و عکسهای همایش تو تلویزیون و رسانه ها استفاده بشه تا کسانی که نتونسته بودن تو اردو شرکت کنن یا اطلاع نداشتن بتونن از کارگاهها و کلاسها استفاده کنن. حیفه مثل فیلمهای همایش های دیگه تو آرشیو بمونن و خاک بخورن!

حالا بعضیا هرچی فحش میخوان بدن بدن!
ولی حق رو باید گفت: تا قبل از دولت آقای احمدی نژاد یه تفکر غلطی در مدیریتها بود که فکر میکردن خانومهایی که چادری درست و حسابی هستن نمیتونن از پس مدیریتهای کلان بر بیان ولی از وقتی آقای احمدی نژاد اونهم برای کابینه، خانومهای چادری درست و حسابی رو برای وزارت انتخاب کرد این تفکر غلط از بین رفت.
تو دولت آقای خاتمی اون خانومه...اسمش چی بود؟ احتکار؟ نه ببخشید ابتکار:) چادری بود ولی خداییش سر نمیکرد سنگین تر بود.
اسم این خانومه که تو عکسا همش دستش زیر چونشه چی بود؟ خیلی ازش خوشم اومد...

سایز بزرگ عکس